Interview Dr. Feriduni

“In welke taal zullen we het interview doen?”, vraagt dr. Feriduni (60) nadat we in zijn praktijk plaatsgenomen hebben. “Nederlands? Duits? Italiaans? Engels? Frans?” Het zegt iets over zijn internationaal cliënteel, maar ook over z’n roots. “Mijn vader is op z’n achttiende van Iran naar Duitsland getrokken om geneeskunde te studeren”, zegt hij in een sappig ‘Nederduits’. “Hij wou in z’n thuisland een ziekenhuis openen, maar is dan in Duitsland m’n moeder tegengekomen. Ik ben daar geboren en heb in Frankfurt gestudeerd. Mijn vroegere baas opende klinieken in Hasselt, Nederland en Duitsland. Zo ben ik hier in Limburg terechtgekomen, al woon ik wel nog in Aken. Mijn vrouw wilde wel mee verhuizen, maar slechts tot aan de grens.”

Hier ontvangt u patiënten van over de hele wereld.

“Zelfs van Australië. We hebben een goede reputatie, ondertussen al 24 jaar. Elke patiënt is speciaal voor ons en ik geef me altijd tweehonderd procent. Maar de meesten kiezen ook voor ons omdat wij transplanteren op de meest natuurlijke manier. Iemand die een lipvergroting laat uitvoeren, wil dat er een verschil is met voorheen. Een haartransplantatie mag net niet opvallen. Dan is het perfect, en daar streven we naar.”

Er wordt gezegd dat hier zelfs wereldsterren langskomen…

“Namen kan ik uiteraard niet noemen. We zorgen voor discretie indien nodig. Die ingrepen gebeuren meestal op zaterdag en we regelen een privéchauffeur die hen tot hier brengt. Vlakbij onze praktijk is een guesthouse ingericht, voor patiënten die liever niet op hotel gaan (omwille van pricavyredenen). Het eerste contact met beroemdheden verloopt meestal via de manager. Vaak weten ook wij dan niet over wie het gaat. Na verloop van tijd vraag ik foto’s op van de haren, en dan krijg ik er zonder gezicht. Pas wanneer er een akkoord is over een transplantatie, weet ik zelf over wie het gaat.”

Niels Albert was daarentegen heel open over z’n ingreep en deelde een foto op sociale media. Is dat een goede zaak?

“Het is simpelweg het gemakkelijkste om eerlijk te zijn. Ik heb patiënten die dat niet doen. Zij blijven een aantal weken binnen en zeggen tegen vrienden dat ze op vakantie zijn. Maar dan zien die vrienden uiteindelijk toch dat er licht brandt bij de patiënt thuis. Soms ontstaan er zelfs relatieproblemen, omdat de partner niets mag weten. Wie ook heel open was, was Gunther Levi. Enkele dagen na de operatie stond hij al op het Schlagerfestival met de Romeo’s.”

Waarom is er nog zo’n taboe over haartransplantaties?

“Het blijft iets anders dan een ingreep bij de tandarts. Kaal worden leidt voor jonge mannen soms tot psychologische problemen. Vijftigers hebben er vaker vrede mee dan jonge twintigers, voor wie het erg ingrijpend kan zijn. Maar vergeet niet: ook vrouwen krijgen ermee te maken. Bij hen is die mentale impact nog erger. Zo’n vijftien procent van mijn patiënten is vrouwelijk. Op consultaties is dat aandeel nog groter, maar je moet selecteren. Vrouwen hebben meestal diffuus haarverlies, dus zowel op het hoofd als op de zijkant. Dat kan je niet oplossen met een transplantatie. Vrouwen met een hoog voorhoofd of een mannelijke haarlijn kunnen we wel helpen. Verder zien we ook steeds meer transvrouwen. Meestal stabiliseert de haaruitval door de hormoonbehandeling, want het is het testosteron dat zich omzet naar het schadelijke dihydrotestosteron of DHT. Dat zorgt samen met de genetische situatie voor haarverlies.”

Wat bepaalt of iemand kaal wordt of niet?

“Dat is puur genetisch. Vandaag is in Europa zeventig procent van de mannen getroffen. Maar zo’n vijf procent van onze ingrepen zijn medisch-esthetisch. Het gaat dan om kaalheid na verwondingen door een ongeval, brand…”

Wat houdt zo’n haartransplantatie precies in?

“Wij geven de voorkeur aan de FUE-techniek, wat staat voor Follicular Unit Extraction. Die is minder ingrijpend, geeft slechts hele kleine littekentjes maar die zijn niet zichtbaar en de patiënt blijft de mogelijkheid behouden om de haren kort te scheren. Eerst gaan we de situatie van de patiënt goed documenteren, met foto’s. Daarna worden de haren geschoren en gaan we de haarwortelgroepen of haareenheden een voor een verwijderen met een klein priknaaldje. Nu is dat met een machine maar vroeger was het handwerk. Toch is het nog steeds een extreem precisiewerk. Het duurt zes tot tien uur. Met een klein mesje brengen we vervolgens incisies aan, die de haarrichting bepalen. Tot slot worden die haren een voor een geïmplementeerd.”

Er is dus nog een minimum aan haar nodig. Kan je te kaal zijn om nog geholpen te worden?

“Vergevorderde kaalheid is wel een uitdaging. Met behulp van microscopen en artificiële intelligentie kunnen we berekenen of dat nog lukt.”

Wordt er enkel hoofdhaar getransplanteerd?

“Meestal wel. Al vragen vrouwen soms ook wel een wimper- of wenkbrauwtransplantatie. Wanneer zij in het verleden te vaak hun wenkbrauwen geëpileerd hebben, kan er tractie-alopecia ontstaan. Af en toe wil een man graag een vollere baard, maar dat raad ik af. Dat geeft nooit een natuurlijke look. In Aziatische gebieden zijn schaamhaartransplantaties ook gegeerd. Ik heb collega’s in Zuid-Korea die wekelijks vijf tot zes dergelijke ingrepen uitvoeren. Het is een andere cultuur. Bij ons in Europa willen we lichaamsbeharing op de meeste plaatsen weg, maar in Azië is het een schoonheidsideaal.”

Voert u zelf ook schaamhaartransplantaties uit?

“Wij doen dat in principe niet. Het moet al tien jaar geleden zijn dat ik nog eens een schaamhaartransplantatie uitgevoerd heb. En dat was dan nog na een ongeval, bij iemand die daar een litteken had.”

Laat ons het maar terug over hoofdhaartransplantaties hebben. Hoeveel kost zo’n ingreep?

“Gemiddeld zes- tot negenduizend euro, zonder btw.”

Haken mensen daarop af?

“Mensen die zich vooraf goed informeren en een mooi resultaat willen, niet. Natuurlijk hangt het af van de financiële situatie van de patiënt af. Sommigen moeten er even voor sparen.”

Sommigen trekken naar het buitenland, omdat het daar goedkoper is.

“Daar zijn ook goede artsen, maar ik heb ook collega’s daar die tien operaties per dag doen. Dat zie je aan het resultaat. Dertig tot veertig procent van de ingrepen die we doen zijn dan ook correcties van eerdere transplantaties in het buitenland. Kijk, een haartransplantatie is een levenslange beslissing, zowel positief als negatief. Als het juist gedaan is, heb je veel plezier. Maar als het niet juist gedaan wordt, is het een ramp.”

Kan er ook bij u iets misgaan?

“Als het juist gebeurt, is een haartransplantatie de minst risicovolle operatie in de esthetische chirurgie. Maar er kan altijd iets misgaan. We werken met plaatselijke verdoving, ook bij de tandarts kan dat leiden tot een hartinfarct. Gelukkig is dat bij ons (klopt op de houten tafel) nog nooit gebeurd. Ik schat dat meer dan 95 procent van mijn patiënten tevreden is na de transplantatie. Als er klachten zijn, dan gaan die over kleine dingen. Ik laat die mensen dan opnieuw langskomen en dan los ik dat probleempje op.”

Is een transplantatie een levenslange oplossing tegen kaalheid?

“Die afweging maken we op voorhand. Is het verstandig om op de leeftijd van 25 jaar al een haartransplantatie uit te voeren? Het antwoord is heel duidelijk nee. Dan zou je de kleine hoekjes opvullen, maar vijf jaar later is de haarlijn weer opgeschoven. Dan kan je opnieuw een operatie uitvoeren, maar nog eens vijf jaar later staat die persoon hier wellicht weer. Het is niet de bedoeling dat mensen hier een abonnement nemen (lacht).  Mannen van veertig, vijftig jaar zijn in principe geschikt. Bij hen kunnen we al een voorspelling op lange termijn maken en dan hebben zij na de transplantatie normaal geen problemen meer.”

Is een transplantatie voor de leeftijd van 35 jaar dan per definitie te vroeg?

“Het kan wel, maar dan moeten we kijken naar de familiale voorgeschiedenis. Hebben de vader en de grootvader nog veel haar? Is er langs moederkant vaak haarverlies? Dan kunnen we het risico nemen. Maar als de vader en de grootvader volledig kaal zijn en ook langs moederkant alle mannen, dan is het beter te wachten.”

Is er een maximumleeftijd?

Ik had eens een Nederlandse patiënt van 74 jaar. We hebben zijn situatie onderzocht met cardiologen en zijn huisarts en die gaven hun fiat. Dan denk ik: why not? Ik volg alle patiënten sowieso nog op. Een jaar later kwam die man hier langs en hij was zo blij. ‘De jonge vrouwen kijken weer allemaal naar mij’, glunderde hij. Toen ik vroeg hoe oud die vrouwen dan waren, antwoordde hij: 60, 65 jaar.” (lacht)

Ik kan me voorstellen dat patiënten wel vaker erg gelukkig zijn na zo’n ingreep.

“Dat is het mooie aan mijn beroep. Tegen sommigen moeten we helaas zeggen dat een transplantatie geen goed idee is. Maar als je goed selecteert, is het voor de patiënten die wel in aanmerking komen een enorm positieve ervaring.”

Merkt u die dankbaarheid achteraf? Krijgt u wel eens een kaartje of cadeautjes?

“Toch wel. Hier komen regelmatig chocolaatjes toe. Eén keer per maand doe ik één patiënt gratis. Dat verloopt via onze eigen foundation en het gaat dan om mensen die de transplantatie laten uitvoeren om een medische reden, dat is een voorwaarde. Eén van die patiënten bezorgde me achteraf een grote taart, met daarop ‘Feriduni Forever’ (lacht). Ja, dat vond ik wel heel lief.”